AĞIR BORÇ YÜKÜ ALTINA SOKAN POLİTİKALAR BEREKET DEĞİL: Olsa olsa daha fazla sefalet getirir.

.

Geçtiğimiz 20 yıl içinde ülke ekonomisinde yaşanan gelişmelerin toplumun hangi kesimlerini nasıl etkilediğini anlamak için kimlerin ne kadar kazanarak zengin olduğuna, kimlerin iş ve gelir kaybı yaşayarak yoksullaştığına bakmak yeterli olacaktır.

Toplumun çok küçük bir kesimi, TL’de yaşanan aşırı değer kaybına rağmen iktidarın sağladığı ekonomik avantajlarla zenginleşirken, milyonlarca emekçinin payına yoksulluk ve geçim sıkıntısı düştü.

Türkiye’de ücretler uzun süredir etkisini hissettiren yüksek enflasyon oranları karşısında sadece aylık değil, günlük hatta saat başı eriyor.

Milyonlarca insan, gıda ürünleri başta olmak üzere, en temel ihtiyaç ürünlerini karşılamakta zorlanırken, satın alma gücündeki azalma nedeniyle büyük bir çıkmaza girmiş durumda.

Hazine ve Maliye Bakanı Nureddin Nebati, birkaç gün önce yaptığı bir açıklama ile iktidarın emekçilere nasıl baktığını itiraf etti. Bakan Nebati, ‘Asgari ücretliye de memura da emekliye de ne verilse haklarıdır.

Dar gelirliye, fakir fukaraya vermek bereket getirir’ ifadesiyle hem açıkça dalga geçti hem de uyguladıkları politikalarla asgari ücretlileri, memur ve emeklileri nasıl yoksullaştırdıklarını itiraf etti.

2023 asgari ücret zammı ile ilgili olarak ‘Asgari ücretin enflasyonu fazla tetiklemesine yol açacak bir adım da atılmasa iyi olur’ diyerek asgari ücrette beklenen düzeyde bir artıştan yana olmadıklarını ima etti.

Ülkede milyonlarca insan asgari ücret ile geçim mücadelesi verirken, onları sürekli yoksullaştıran, sadece bugünlerini değil geleceklerini de ipotek altına alarak ağır borç yükü altına sokan politikalar bereket değil, olsa olsa daha fazla sefalet getirir.

Öncesi bir tarafa iktidarın ‘yeni ekonomi modeli’ ile birlikte sadece son bir yıl içinde gerek devletin gerekse bireylerin borçlanmasında rekor düzeyde artışlar görüldü.

Ücret borç ilişkisi daha önce hiç olmadığı kadar iç içe geçerken, özellikle işçiler açısından kaçınılmaz hale gelen aşırı borçlanmalar, işçileri patronlara ve bankalara bağımlı hale getirdi.

İktidarın çarpık ekonomi modeli, emeğin aşırı değersizleştirilmesini ve sermayeye daha da bağımlı hale getirilmesini sağlarken, sermayenin önündeki her türlü anayasal ve yasal görünümlü engellerin sürmesi (Sendikal örgütlenme hakkının fiilen engellenmesi, yeni grev yasakları vb.) ile emekçilerin örgütlü mücadelesine yönelik müdahaleler devam ediyor.

Türkiye ekonomisinin sıcak paraya (dövize) bağımlılığında, kırılgan ve yüksek riskli halinde herhangi bir değişiklik yok. Ülke ekonomisinin son aylarda durgunluk işaretleri göstermesi, artan hayat pahalılığı ve işsizlik konusunda en küçük bir düzelme söz konusu değil.

İktidarın yoksuldan alıp zengine vermeye dayanan ekonomi politikalarına devam etmekteki kararlılığı dikkate alındığında, özellikle asgari ücret zammı ve emeklilikte yaşa takılanlar (EYT) konusunda olumlu beklenti içinde olanlar hayal kırıklığı yaşayabilir.

Erdoğan ve ekonomi yönetimi, teknik nedenlerle (baz etkisi) enflasyonda birkaç ay yaşanması beklenen düşüşü gerekçe göstererek ‘Her şeyin kontrol altında olduğunu’ iddia etse de halk, TÜİK’in şüpheli enflasyon oranlarına değil, yükselmeye devam eden fiyatlara ve cebinden çıkana bakıyor.

Milyonlarca insan kredi kartları ve tüketici kredileri ile borçlanarak geçimini sürdürmeye çalışırken, onları daha fazla borçlandırmak ve sefalet koşullarında yaşamak dışında seçenek bırakmayanlar ekonomide ipin ucunu çoktan kaçırdılar.

Emekçileri borçla yaşamaya zorlayan, onların ekonomik zam taleplerini ‘sadaka verir gibi’ değerlendiren çarpık zihniyet ve onun savunduğu piyasa merkezli ekonomi politikaları terk edilmediği sürece işlerin yeniden yoluna girmesi mümkün görünmüyor.evrensel